De kansen zijn heel erg klein dat de achttienjarige Zhara ooit eerder in haar leven zo’n staande ovatie mocht ontvangen. De jonge vrouw uit Syrië, een meisje eigenlijk nog, ontvluchtte in 2011 met haar familie haar vaderland. Tijdens het Capital Event #Amsterdam was ze aanwezig om over haar ervaringen te vertellen. Zhara woont niet in Nederland. Ze zou wel willen, daar niet van, maar voorlopig zit ze nog ‘vast’ in Griekenland. Net als duizenden andere vluchtelingen. Alexander Moust ontmoette haar in de straten van Athene en besloot haar te filmen. Zo kwam Zhara , samen met Arash uit Iran, in zijn documentaire Just People terecht. En zo liep het dat ze op die donderdagavond van drie oktober samen met Alexander op het podium stond en de volle zaal toesprak. De aanwezigen hadden net een stuk van de film gezien. Het ‘gedoe’ gezien, waaruit het leven van een vluchteling grotendeels bestaat. Gedoe met paspoorten, gedoe met geld, gedoe met eten, gedoe met eigenlijk alle primaire zaken. Dodelijk vermoeiend, moeten de mensen in de zaal ongetwijfeld denken. En alleen daarom verdiende Zhara al een staande ovatie.
Geen paspoort, geen leven
Maar toen ging ze praten. En de zaal luisterde ademloos. Stil. Aandachtig. Daar stond geen lamgeslagen vogeltje. Geen ellendig hoopje mens. Daar stond een krachtige meid, die erop gebrand is om iets van haar leven te maken. Sterk en vol hoop. Ondanks alles. Maar het wordt haar wel verdomde lastig gemaakt. Want nadat ze jaren geleden via Turkije in Griekenland aankwam, bleek dit nog niet het einde van haar onzekerheid of miserabele leven te betekenen. Want ze heeft geen paspoort. “En,” zo legt Zhara uit, “zonder paspoort ben je geen mens. Met een paspoort heb je pas weer een leven.”
Wij zijn ook mensen!
Geld is er nauwelijks, zeker niet sinds de Griekse overheid afgelopen voorjaar de financiële steun van 150 euro per maand heeft afgesneden. Maar gelukkig heeft Zhara’s zus een baan als tolk. Dat ze maar de helft verdient als haar collega’s die het toevallige geluk hebben dat ze geen vluchteling zijn, dat is een gegeven waar ze zich al bijna niet meer over verbazen. Zhara is er al bijna aan gewend geraakt dat ze als vluchteling amper als een echt mens wordt gezien. “We zijn vluchtelingen, maar we zijn ook mens!”
Hoop en dromen
Bijzonder is ook dat Zhara , ondanks al haar eigen struggles, zich inzet voor anderen. Ze probeert waar ze kan andere vluchtelingen te helpen. Maar ook daklozen kunnen rekenen op haar hulp. Die tomeloze energie en betrokkenheid maken haar zo bijzonder en bewonderenswaardig. Na haar bezoek aan het Capital Event zal ze weer teruggaan naar haar familie, naar Athene. En daar proberen te overleven, andere te helpen, terwijl ze wacht op een doorbraak. En intussen blijft ze hopen en dromen. Want ze heeft
plannen. Ze wil journalist worden, afreizen naar oorlogsgebieden en verslag doen van de situatie daar. Wat een power, wat een gruwelijk mooi mens.
Als dat geen staande ovatie verdient!
door Marie Cecile Beniers